11. Baby.

 Niall. Jestem na kolejnym nudnym spotkaniu. Hannah mi towarzyszy. Patrzy na mnie rozbawiona .Czy ja jestem aż tak zabawny? Pokazuje na szyję. Malinka. Przypominam sobie o niej.

Ale noc niezapomniana. Uśmiecham się tylko i wracam myślami do nudnych inwestycji.

W gabinecie zajmuje się telefonami i paroma dokumentami .muszę poustawiać nowe grafiki.

Moje myśli ciągle wracają do Isabelli. Jest w sumie niewinna ale cudowna. Kocham ją za uśmiech, za te oczy za wszystko. Jezu... muszę się skupić na pracy. Horan ogarnij się.

Mam wrażenie że umie mnie podniecić sama myśl o niej. A gdy wracam do domu widzę ją w krótkich spodenkach, mojej zawiązanej na talii koszuli i sprzątającej dom. Przemierzam cały salon i biorę ją w ramiona. Śmieje się dźwięcznie gdy ją obejmuję. Całuję jej obojczyk.

Zsuwam z ramienia jej koszulkę.

- Cześć. - podnosi rękę i kładzie ją na moim karku.

- Hej- mruczę nie odrywając się od jej ciała. Cały dzień zaprzątała mi głowę.

- Tęskniłam, sprzątałam o tobie myślałam.

- Ja też o tobie myślałem. Na przykład w sali konferencyjnej na tym dużym stole.

- Niall - wierci się w moich ramionach śmiejąc.

- A i jeszcze w moim gabinecie i windzie.

- Mamy na to czas. - odwraca się i mnie całuję. Bardzo długo.

- Tak.

- Niall?

- Tak skarbie?

- Gdybym była w ciąży to co? Nie jestem. - uśmiecha się. - ale gdyby.

- Nie wiem. Nigdy nie planowałem dzieci. Pewnie bym się przestraszył, ale kiedy strach mija dostrzegamy te dobre strony.

- Niall, chcę mieć kiedyś z tobą rodzinę.

- Kiedyś.

- Wiesz jeszcze mi się nie śpieszy - śmieje się całując mój policzek. - Muszę sprzątac

- Nie musisz.

- Zaczęłam to skończę.

- Oh no dobra.

Puściłem ją a ona sprzątała. Zbyt kusząco. Idę do gabinetu, muszę się czymś zająć. Zaczynam pracę na komputerze Jezu ja to kiedyś uważałem za przyjemne.

Zauważam plik na pulpicie książka. Czyli Izzy korzystała z komputera

Nic się nie stanie jak tam zajrzę. wchodzę w jej plik. Historia opowiada o dziewczynie spełniającej marzenia w niebie. Rezygnuje z miłości, aby latać. Ciekawe ona serio ma talent. Czyli teraz przyda mi się wydawnictwo.

- Skończyłam. - słyszę i widzę jak opiera się o futrynę.

- To super. Obiad na mieście?

- Obiad też zrobiłam - robi dzióbek.

- Tak- Podchodzę do niej i całuje w usta.

- Chodź. - bierze mnie za rękę i idziemy do kuchni.

Siadamy przy wyspie. Jak zawsze to co ona gotuje jest świetne. Ja zbieram naczynia.

Wkładam je do zmywarki. Isabell rozmawia przez telefon. Chyba z tatą.  Obejmuje ją w tali.

- To dobrze. Tak dzisiaj wrócę. Ja też. - uśmiecha sięi rozłącza.

- Wracasz do domu dzisiaj?

- Na chwilę chociaż

- Dobrze, nie mogę cię więzić.

- Nie więzisz. - odwraca się i mnie całuję.

To takie przyjemne mieć kogoś tylko dla siebie. I kogoś kto cię kocha.

Przytulam ją do siebie.

- To cię odwiozę.

- Lubię spacerować. - śmieje się w mój tors.

- A ja lubię cię odwozić

- Dobrze.

- Widzisz skarbie.

Uśmiecha się i idzie się przebrać. Potem odwożę ją do domu. Całuje na pożegnanie. Nie mogę się od niej oderwać.

- A może ja do ciebie przyjdę wieczorem?

- Z chęcią.

- Cześć kochanie. - całuje mnie jeszcze raz i wychodzi.

Wracam do domu. Trochę sportu dobrze mi zrobi.

Isabella

Siedzimy z tatą przy stole i rozmawiamy o monetach.

Potem przychodzi Sophia. Chcę z nią chwilę porozmawiać i zabieram ją do swojego pokoju.

- Tak?- patrzy na mnie zdziwiona.

- Bo ja chciałam pani coś powiedzieć. Widzę, że przyjaźnicie się z moim tatą i bardzo się cieszę

- Jest bardzo miłym człowiekiem.

- Tak, ale trochę zagubionym. Chcę, żeby pani wiedziała że jest trochę inny.

- Inny. W jakim sensie?

- Często zamyka się w sobie i trudno do niego dotrzeć. Trochę jak dziecko.

- A o to chodzi.

- Rozumie pani?

-tak.

- Dziękuję.

Uśmiecha się do mnie.

- Przy pani odżył.

- Tak? Nie wiem czy to moja zasługa.

- Pani.

- Ja z nim spędzam tylko czas .

- I to mu pomaga.

- To dobrze,

Całuję ja w policzek. sophia zabiera tatę na spacer. Wracam do pisania.

Szybko mi idzie.

Biorę torebkę i wychodzę. Udaję się na jakieś zakupy. Długo chodzę po galerii jednak nic nie wpada mi w oko. Powoli idę ku domowi Nialla. Jest już ciemno. Zatrzymuje się gdy słyszę przekleństwa i strzały.

- Malik, kurwa szybciej. - mówi zachrypnięty głos.

Stoję jak wryta widząc jak trzech mężczyzn zabija jakiegoś faceta. Nie mogę się ruszyć, a jeden z nich mnie dostrzega.

- Bierz ją. - mówi Mulat.